สวดสายประคำแม่พระมหาทุกข์

มหาทุกข์ประการที่ 1 … สิเมโอนกล่าวทํานาย
สิเมโอนอวยพรท่านทั้งสอง และกล่าวแก่พระนางมารีย์ พระมารดาว่า “พระเจ้าทรง กําหนดให้กุมารนี้ เป็นเหตุให้ คนจํานวนมากในอิสราเอล ต้องล้มลงหรือลุกขึ้น และเป็น เครื่องหมายแห่งการต่อต้าน เพื่อความในใจของคนจํานวน มากจะถูกเปิดเผย” ส่วนท่าน ดาบจะแทงทะลุจิตใจของท่าน (ลก. 2: 34-35)
รําพึง
ลูกมองเห็นภาพสีหน้าของแม่ที่วิตกกังวลอยู่ในใจกับคํา ทํานายของผู้เฒ่าสิเมโอน นับแต่นี้ต่อไป แม่จะต้องเตรียมจิตใจให้พร้อม อยู่เสมอที่จะร่วมทุกข์กับพระเยซูเจ้า เพราะแม่ได้ล่วงรู้แล้วว่าจะเกิด อะไรขึ้นกับพระกุมารมาตั้งแต่ต้น เวลาที่แม่มีโอกาสจะได้ดูแลใกล้ชิดกับ พระองค์นั้นช่างสั้นเหลือเกิน ไม่มีแม่คนไหนจะเป็นสุขได้เมื่อรู้ถึงกําหนด ชะตาอันแสนเจ็บปวดของลูกที่รักยิ่งแห่งตน

มหาทุกข์ประการที่ 2 … การหลบหนีไป ประเทศอียิปต์
เมื่อบรรดาโหราจารย์กลับไปแล้ว ทูตสวรรค์ขององค์พระผู้เป็นเจ้ามาเข้าฝันโยเซฟ กล่าวว่า “จงลุกขึ้นพาพระกุมารและพระมารดาหนีไปประเทศอียิปต์ และจงอยู่ที่นั่นจนกว่าเราจะบอกท่าน เพราะกษัตริย์เฮโรดกําลังสืบหาพระกุมารเพื่อจะประหารชีวิต” โยเซฟจึงลุกขึ้นพาพระกุมารและ พระมารดาออกเดินทางไปประเทศอียิปต์ในคืนนั้น (มธ. 2:13-14)
รําพึง
ลูกมองเห็นภาพของแม่ที่กําลังว้าวุ่นใจ เมื่อรู้ว่าภัยอันใหญ่ หลวงกําลังใกล้เข้ามาถึงพระกุมารแล้ว แม่คิดอยู่เพียงสิ่งเดียวคือรีบพาพระกุมารออกไปให้พ้นจากที่นั่นให้เร็วที่สุด ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร จะเป็นเวลาอะไรก็ไม่สําคัญ จะลําบากแค่ไหนแม่ก็ทนได้ เพียงเพื่อความปลอดภัยของพระกุมารเท่านั้น และในที่สุดแม่ได้มอบความไว้วางใจทั้งหมดให้อยู่ในอ้อมพระหัตถ์ของพระบิดาเจ้าสวรรค์ตลอดการเดินทาง

มหาทุกข์ประการที่ 3 … การหายไปของพระเยซูเจ้า ในพระวิหาร
เมื่อวันฉลองสิ้นสุดลง ทุกคนก็เดินทางกลับ แต่พระเยซูเจ้ายังประทับอยู่ที่กรุงเยรูซาเล็มโดยที่ บิดามารดาไม่รู้เพราะคิดว่าพระองค์ ทรงอยู่ในหมู่ผู้ร่วมเดินทาง เมื่อเดินทางไปได้หนึ่งวันแล้ว โยเซฟพร้อมกับพระนางมารีย์ ตามหาพระองค์ในหมู่ญาติ และคนรู้จัก เมื่อไม่พบจึงกลับไป กรุงเยรูซาเล็มเพื่อตามหาพระองค์ ที่นั่น (ลก. 2:43-45)
รําพึง
ลูกมองเห็นความวุ่นวายใจของแม่ที่ตามหาพระกุมาร ถามคนนั้นที ถามคนนี้ที มีแต่คนส่ายหน้า และไม่มีใครสักคนเลยที่บอกได้ว่า ตอนนี้พระกุมารอยู่ที่ไหน ความเจ็บแปลบได้แล่นอยู่ในอก เมื่อแม่ได้ ยอมจํานนว่าลูกหายไปไหนก็ไม่รู้ แต่ด้วยความเป็นแม่ จึงยังคงหวังใจ อย่างเข้าข้างตัวเองว่า อย่างน้อยพระกุมารก็คงจะยังอยู่ในกรุงเยรูซาเล็ม ถ้าไปตามที่นั่นคงจะเจอ ทําให้แม่ไม่สิ้นหวังและมีกําลังใจที่จะไปตามหาพระองค์ต่อไป

มหาทุกข์ประการที่ 4 … พระนางมารีย์ พบพระเยซูเจ้า บนทางไปสู่ที่ประหาร
ประชาชนจํานวนมาก ติดตามพระองค์ไป รวมทั้ง สตรีกลุ่มหนึ่ง ซึ่งข้อน-อก คร่ำครวญถึงพระองค์ (ลก. 23: 27)
รําพึง
ลูกมองเห็นภาพของ พระเยซูเจ้าถูกลากครูดไปตาม พื้นถนน โดยมีกางเขนที่พระองค์แบกไว้นั้นกดทับอยู่ ร่างกายของพระองค์มีแต่รอยบาดแผลฉีกขาด เลือด ไหลท่วมตัว ผู้คนต่างส่งเสียงอย่างเกลียดชัง สาปแช่งพระองค์และ ตะโกนบอกให้เอาไปประหาร แม่อยู่ที่นั่น มองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง แม่เป็นทุกข์ใจอย่างแสนสาหัส น้ําตาได้หลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เพราะภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้านั้นคือ พระบุตรสุดที่รักของแม่นั่นเอง โดยที่แม่ไม่สามารถที่จะเข้าไปช่วยเหลือได้เมื่อเห็นลูกอยู่ในอันตราย

ผู้ที่เป็นแม่ทั้งหลายคงจะเข้าใจถึงความรู้สึกนี้ดี เวลานั้น ลูกรู้สึก เสียใจที่บาปของลูกทําให้พระเยซูเจ้าต้องทนทุกข์ทรมานขนาดนี้ และที่หนักที่สุด ก็คือ ลูกได้ทําร้ายหัวใจของแม่ไปในเวลาเดียวกันนี้ด้วย ... ลูกขอโทษ

มหาทุกข์ประการที่ 5 … การตรึงพระเยซูเจ้า บนไม้กางเขน
พระมารดาของพระเยซูเจ้า ทรงยืนอยู่ข้างไม้กางเขนของพระองค์ ... เมื่อพระเยซูเจ้า ทรงเห็นพระมารดาและศิษย์ ที่รักยืนอยู่ใกล้ๆ จึงตรัสกับ พระมารดาว่า “แม่ นี่คือ ลูกของแม่” แล้วตรัสกับศิษย์ ผู้นั้นว่า “นี่คือ แม่ของท่าน” (ยน.19:25-27)
รําพึง
ลูกมองเห็นสายตาที่เหม่อลอยว่างเปล่าของแม่ด้วยหัวใจแตกสลาย มีแม่คนไหนบ้างที่จะไม่ร้องไห้อย่างขมขื่น เมื่อได้เห็นลูก ต้องตายไปต่อหน้าต่อตาอย่างทารุณโหดร้าย ถ้าแลกได้ในเวลานั้นแม่จะยินดีตายแทนพระองค์

ลูกได้รับความรู้สึกของแม่ทั้งหมด ในเวลานั้นจนลูกต้องร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ลูกบอกกับแม่ว่า “ไม่ไหวแล้ว มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน” แต่แม่จะต้องอยู่และต้องเข้มแข็ง เพื่อดูแลลูกๆ ที่พระเยซูเจ้าทรงมอบหมายไว้ ซึ่งรวมถึงคนบาปอย่างลูกๆ ทุกคนด้วย

มหาทุกข์ประการที่ 6 … การถอดพระศพของพระเยซูเจ้า ลงจากไม้กางเขน
โยเซฟชาวอาริมาเธีย ซึ่งเป็นสมาชิกที่น่านับถือคน หนึ่งของสภาสูง กล้าเข้าไป พบปีลาต ขอพระศพของ พระเยซูเจ้า ...โยเซฟเชิญ พระศพลงมาห่อด้วยผ้าป่าน วางพระศพในคูหาที่ขุดไว้ใน หิน (มก.15: 43, 46)
รําพึง
ลูกมองเห็น ความวุ่นวายใจของแต่ละคน ที่ไม่อาจล่วงรู้ได้ว่า ปีลาตจะยอมให้นําพระศพของพระเยซูเจ้าลงมาจากไม้กางเขนหรือไม่ หรือจะปล่อยให้เป็นเหยื่อแร้งกาเพื่อประจานพระองค์ต่อไป เมื่อได้รับอนุญาต พวกเขาจึงปลดพระศพลงมา

แม่ได้รับพระศพนั้นมากอดไว้แนบกับอก และมองดูรอยบาดแผล ที่เกิดขึ้นจากความทารุณทั้งหลาย ลูกได้ยินเสียงของแม่ปลอบพระศพ ของพระเยซูเจ้าพร้อมทั้งน้ําตาว่า “ไม่เป็นไรแล้วนะ ลูกรัก ไม่เป็นไรแล้ว ลูก” พร้อมทั้งเห็นแม่เอามืออันสั่นเทาของแม่ลูบไล้พระศพอย่างปรานี ลูกรู้แล้วว่าแม่นี้รันทดใจเพียงใด

มหาทุกข์ประการที่ 7 … การฝังพระเยซูเจ้า ในคูหา
สถานที่ที่พระองค์ ทรงถูกตรึงนั้นมีสวนแห่ง หนึ่ง สวนนี้มีคูหาขุดใหม่ ที่ยังไม่เคยใช้ฝังผู้ใดเลย เขาจึงอัญเชิญพระศพ ของพระเยซูเจ้าบรรจุไว้ ที่นั่น เพราะวันนั้นเป็น วันเตรียมฉลองของ ชาวยิว (ยน. 19: 41-42)
รําพึง
น้ําตาของแม่ได้เหือดหายไปหมดแล้ว ไม่มีเสียงร่ำไห้รอดมา จากริมฝีปากของแม่ เพราะน้ําตานั้นได้หลั่งไหลอยู่ข้างในหัวใจที่แตก สลายของแม่ พวกเขาได้นําพระศพไปวางไว้บนแท่นหินในพระคูหา ลูก เห็นแม่จ้องมองแผ่นหินที่กําลังจะปิดลง ลูกได้ยินเสียงอันแสนเศร้าแผ่ว เบาจากแม่ว่า “ลาก่อน... ลูกรักของแม่”